ulla

Úr Wikiorðabók, frjálsu orðabókinni
Sjá einnig: Ulla

Íslenska


Sagnbeyging orðsinsulla
Tíð persóna
Nútíð ég ulla
þú ullar
hann ullar
við ullum
þið ullið
þeir ulla
Nútíð, miðmynd ég {{{ég-nútíð-miðmynd}}}
Nútíð það {{{ópersónulegt-það-nútíð}}}
Nútíð, miðmynd það {{{ópersónulegt-það-miðmynd}}}
Þátíð það {{{Þátíð-ópersónulegt-það}}}
Viðtengingarháttur það {{{Viðtengingarháttur-ópersónulegt-það}}}
Nútíð
(ópersónulegt)
mig {{{ópersónulegt-ég-nútíð}}}
þig {{{ópersónulegt-þú-nútíð}}}
hann {{{ópersónulegt-hann-nútíð}}}
okkur {{{ópersónulegt-við-nútíð}}}
ykkur {{{ópersónulegt-þið-nútíð}}}
þá {{{ópersónulegt-þeir-nútíð}}}
Nútíð, miðmynd
(ópersónulegt)
mig {{{ópersónulegt-ég-miðmynd}}}
Þátíð ég ullaði
Þátíð
(ópersónulegt)
mig {{{Þátíð-ópersónulegt}}}
Lýsingarháttur þátíðar   ullað
Viðtengingarháttur ég ulli
Viðtengingarháttur
(ópersónulegt)
mig {{{Viðtengingarháttur-ópersónulegt}}}
Boðháttur et.   ullaðu
Allar aðrar sagnbeygingar: ulla/sagnbeyging

Sagnorð

ulla; veik beyging

[1] barnamál: reka út úr sér tunguna
Dæmi
[1] Hann ullar á hana.
[1] Mamma, hann ullaði framan í mig!

Þýðingar

Tilvísun