interrumpo

From Wiktionary, the free dictionary
Jump to navigation Jump to search

Latin[edit]

Etymology[edit]

From inter- +‎ rumpō.

Pronunciation[edit]

Verb[edit]

interrumpō (present infinitive interrumpere, perfect active interrūpī, supine interruptum); third conjugation

  1. to break apart
  2. to break off, interrupt or cut short
  3. to interrupt
    Synonyms: interveniō, dirimō, irrumpō, frangō, īnfringō, rumpō, āvocō

Conjugation[edit]

   Conjugation of interrumpō (third conjugation)
indicative singular plural
first second third first second third
active present interrumpō interrumpis interrumpit interrumpimus interrumpitis interrumpunt
imperfect interrumpēbam interrumpēbās interrumpēbat interrumpēbāmus interrumpēbātis interrumpēbant
future interrumpam interrumpēs interrumpet interrumpēmus interrumpētis interrumpent
perfect interrūpī interrūpistī interrūpit interrūpimus interrūpistis interrūpērunt,
interrūpēre
pluperfect interrūperam interrūperās interrūperat interrūperāmus interrūperātis interrūperant
future perfect interrūperō interrūperis interrūperit interrūperimus interrūperitis interrūperint
passive present interrumpor interrumperis,
interrumpere
interrumpitur interrumpimur interrumpiminī interrumpuntur
imperfect interrumpēbar interrumpēbāris,
interrumpēbāre
interrumpēbātur interrumpēbāmur interrumpēbāminī interrumpēbantur
future interrumpar interrumpēris,
interrumpēre
interrumpētur interrumpēmur interrumpēminī interrumpentur
perfect interruptus + present active indicative of sum
pluperfect interruptus + imperfect active indicative of sum
future perfect interruptus + future active indicative of sum
subjunctive singular plural
first second third first second third
active present interrumpam interrumpās interrumpat interrumpāmus interrumpātis interrumpant
imperfect interrumperem interrumperēs interrumperet interrumperēmus interrumperētis interrumperent
perfect interrūperim interrūperīs interrūperit interrūperīmus interrūperītis interrūperint
pluperfect interrūpissem interrūpissēs interrūpisset interrūpissēmus interrūpissētis interrūpissent
passive present interrumpar interrumpāris,
interrumpāre
interrumpātur interrumpāmur interrumpāminī interrumpantur
imperfect interrumperer interrumperēris,
interrumperēre
interrumperētur interrumperēmur interrumperēminī interrumperentur
perfect interruptus + present active subjunctive of sum
pluperfect interruptus + imperfect active subjunctive of sum
imperative singular plural
first second third first second third
active present interrumpe interrumpite
future interrumpitō interrumpitō interrumpitōte interrumpuntō
passive present interrumpere interrumpiminī
future interrumpitor interrumpitor interrumpuntor
non-finite forms active passive
present perfect future present perfect future
infinitives interrumpere interrūpisse interruptūrum esse interrumpī interruptum esse interruptum īrī
participles interrumpēns interruptūrus interruptus interrumpendus,
interrumpundus
verbal nouns gerund supine
genitive dative accusative ablative accusative ablative
interrumpendī interrumpendō interrumpendum interrumpendō interruptum interruptū

Derived terms[edit]

Descendants[edit]

References[edit]

  • interrumpo”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
  • interrumpo”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
  • interrumpo in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.

Spanish[edit]

Verb[edit]

interrumpo

  1. first-person singular present indicative of interrumpir