vanta

Úr Wikiorðabók, frjálsu orðabókinni

Íslenska


Sagnbeyging orðsinsvanta
Tíð persóna
Nútíð ég {{{ég-nútíð}}}
þú {{{þú-nútíð}}}
hann {{{hann-nútíð}}}
við {{{við-nútíð}}}
þið {{{þið-nútíð}}}
þeir {{{þeir-nútíð}}}
Nútíð, miðmynd ég {{{ég-nútíð-miðmynd}}}
Nútíð það {{{ópersónulegt-það-nútíð}}}
Nútíð, miðmynd það {{{ópersónulegt-það-miðmynd}}}
Þátíð það {{{Þátíð-ópersónulegt-það}}}
Viðtengingarháttur það {{{Viðtengingarháttur-ópersónulegt-það}}}
Nútíð
(ópersónulegt)
mig vantar
þig vantar
hann vantar
okkur vantar
ykkur vantar
þá vantar
Nútíð, miðmynd
(ópersónulegt)
mig {{{ópersónulegt-ég-miðmynd}}}
Þátíð ég {{{Þátíð}}}
Þátíð
(ópersónulegt)
mig vantaði
Lýsingarháttur þátíðar   vantað
Viðtengingarháttur ég {{{Viðtengingarháttur}}}
Viðtengingarháttur
(ópersónulegt)
mig vanti
Boðháttur et.   {{{Boðháttur}}}
Allar aðrar sagnbeygingar: vanta/sagnbeyging

Sagnorð

vanta; veik beyging, (ópersónuleg sögn sem tekur þolfall)

[1] skorta
[2] þurfa
Orðsifjafræði
norræna
Dæmi
[1] „Skýringarmynd af þurri rýrnun, hér sést afmarkað svæði á litþekjunni þar vantar litþekju og æðar í æðuhimnu eru sjáanlegar.“ (Læknablaðið.isWikiorðabók:Bókmenntaskrá#Læknablaðið.is: Aldursbundin hrörnun í augnbotnum)
[2] „Þú getur ekki, Án. Þú getur ekki lánað af því þig vantar viljann og þá er nóg.“ (Snerpa.isWikiorðabók:Bókmenntaskrá#Snerpa.is: Þjóðólfsþáttur, eftir Þorgils gjallanda)

Þýðingar